1-مردها خود را به زنان تشبیه کنند.

2- زن‌ها خود را به مردان تشبیه کنند.

3- مردان به مردان و زنان به زنان بسنده کنند.

4- زنها سوار بر زین‌ها شوند.

5- شهادت دروغ پذیرفته شود.

6- شهادت راست ردّ گردد.

7- خون سبک شمرده شود.

8- روابط نامشروع رواج پیدا کند.

9- رباخواری رائج گردد.

10- اشرار از ترس زبانشان احترام شوند.

11- سفیانی از شام خارج شود.

12- یمانی قیام کند.

13- سپاه سفیانی در سرزمین بیدا خسف شوند.

14- جوانی از آل محمّد (صلی الله علیه و آله و سلم) به نام «محمّد بن حسن نفسی زکیّه» در میان رکن و مقام کشته شود.

15- صیحه آسمانی شنیده شود که می‌گوید: حقّ با او (قائم علیه السلام) و شیعیان اوست.

در چنین موقعی قائم ما (ارواحنا فداه) خارج می‌شود و پشت خود را به دیوار کعبه تکیه می‌دهد و سیصد و سیزده نفر در اطراف او جع می‌شوند. اوّلین چیزی که به زبان می‌آورد. این آیه شریفه است: «بقیّة الله خیرٌ لکم ان کنتم مؤمنین.»

سپس می‌فرماید: من تنها بازمانده از حجّت‌های پروردگار و خلیفه خدا در میان شما هستم. کسی نمی‌ماند، جز این که به او سلام کرده می‌گوید:

((السلام علیک یا بقیّة الله فی ارضه))

هنگامی که ده هزار نفر برای یاری او گرد آمدند، دیگر روی زمین بتی نمی‌ماند جز این که طعمه حریق می‌شود. و این روز پرشکوه پس از غیبت طولانی است تا معلوم شود که چه کسی به غیب ایمان می‌آورد و از خدا اطاعت می‌کند.»

اگر چند صد سال پیش، نوسترآداموس توانست یکی درمیان برخی از وقایع آینده را پیش بینی کند (اگر بتوانیم اسمش را بگذاریم پیش بینی!)، هزار سال پیش، پیشوایان ما، همه ی وقایع آینده را، جزء به جزء و دقیق پیش بینی کردند و حتی گفتند که کدام واقعه حتمی است و کدام واقعه غیر حتمی. در این میان، حرفهای نوسترآداموس نیاز به رمز گشایی ویژه ای دارد اما سخنان رهبران ما ابهام ندارد! بگذریم! گفتیم که برخی از وقایع غیرحتمی به وقوع پیوسته اند و این، شاید از الطاف الهی بود برای آنکه ما انسانهای باقی مانده در آخرالزمان، به گفته های پیشوایان خودمان ایمان بیاوریم و بدانیم حرف راست را باید از زبان چه کسی شنید!

در میان مسائل سیاسی، چند تا از آنها مورد توافق همه است که وقوعش در ضمن احادیث پیش بینی شده و امروز اتفاق افتاده است:

1.انحراف و فساد بنی عباس:

زمانی که هنوز بنی امیه هم بر سر کار حکومت نیامده بود، پیامبر اکرم (ص) به عباس عمویش هشدار داد که فرزندان آن عمو، چه بلایی بر سر فرزندان برادر زاده می آورند. (1)

بعد از آن هم امام باقی (ع) 18 سال پیش از فروپاشی بنی امیه، اختلافات بنی عباس را پیش بینی کردند و سقوط آنها را حتمی دانستند. (2)

2.اختلاف اهل مشرق و مغرب:

اگر فرض کنیم، که انسان سیاسی فعالی نیستید و اخبار تلویزیون را نمی بینید، روزنامه نمی خوانید، در سایتها هم حوصله ی خواندن خبرهای سیاسی و روز جهان را ندارید حتماً به گوشتان خورده است که چه اختلافات عمیقی بین مشرق زمینیان و غربی ها وجود دارد!

این اختلاف را می توان در ضدیت اسلام و غرب، و یا حتی روسیه و امریکا نیز دید.

این اختلاف، در بیان ائمه پیش بینی شده بود. حتی آنها گفته بودند که بین کسانی که «هم قبله» اند نیز اختلافات بسیار می افتد. (3)

3.انحراف جامعه ی اسلامی:

انحراف از منظر ائمه اطهار (ع) زمانی اتفاق می افتد که رهبران فاسق و ناپاک زمام امور جهان را در دست می گیرند و مردم را از مسیر درست و مسیری که ائمه به آن راه می نمایاندند، منحرف می کنند.

باقی ماندن این رهبران ظالم به این خاطر است که ظالمان از آنها حمایت می کنند و مردم نیز از ترس به گوشه ای می خزند تا زمان ظهور منجی برسد. (4)

4.ظهور علم در قم:

این حدیث را ببینید:

« کوفه از حضور مومنین خالی خواهد شد و علم از آن رخت برخواهد بست، همانند ماری که به لانه ی خویش خزیده باشد، سپس در شهری که به آن قم می گویند، نمایان می شود، و آنجا معدن علم و فضل می گردد. به طوری که هیچ مستضعفی از لحاظ دینی روی زمین باقی نمی ماند. حتی عروسان حجله نشین.» (5)

حالا شما، علاوه بر حوزه ی علمیه ی قم که خیلی زود به ذهنتان رسید، سایتهای حوزه و پایگاه های اطلاع رسانی فعال حوزه و شهر مقدس قم را به این موراد اضافه کنید! به واقع امروز از شهر قم به دیگر شهرهای مذهبی جهان، علم و دین صادر می شود.

جالب اینجاست که زمانی که این سخن از زبان امام صادق (ع) بیرون آمد، مردم قم، آتش پرست بودند!

اینها که گفتیم فقط یک چشمه از اقیانوس وقایعی بود که به وقوع پیوسته است!

بدون شرح!
این چند تا حدیث را ببنید: (6)

-          از دین نماند جز اسم او، اسلام غریب شود چنان که در اول غریب بود.
-         بدعت ها در دین چنان شایع شود که نوزادان با آن نشو و نمو کنند و کودکان با آن بزرگ شوند و بزرگان با آن پیر گردند تا اینکه سنت شود و چنان مستحکم گردد که اگر چیزی از او تغییر داده شود فریاد برآید که در سنت تغییر داده شد.
-          مومن قدرت بر انکار و نهی ندارد مگر به دل خود.
-          مومن غمگین و حقیر و ذلیل باشد.
-          مرد صاحب مال زیاد است اما از زمانی که مالک شده زکات و حق خدا را نداده است.
-          مسجدها مانند کنیسه و کلیسا به طلا و نقره زینت داده شود.
-          قرآن را نشناسند مگر به صدای نیک!
-          عبادت نکنند خدا را مگر در ماه رمضان
-          زنان (از جهت حرص بر مال دنیا) به کار مشغول شوند و با شوهران در کسب و تجارت شرکت کنند.

تعجب کردید؟ مگر هنوز باورتان نشده آخرالزمان است؟! خیالتان را راحت کنم:

از 1200 نشانه ی ظهور، فقط 5 نشانه قطعی مانده! (7)

پی نوشت:
1.بشاره الاسلام، ص 11، به نقل از شش ماه پایانی، ص 38
2.الغیبه نعمانی، ص 175، به نقل از شش ماه پایانی، ص 39
3.همان
4.بشارة الاسلام، ص 5، به نقل از شش ماه پاياني، ص 42
5.منتخب الاثر، ص 443؛ امینی، ابراهیم، حوارات حول المنقذ ( دادگستر جهان)، ص 296؛ به نقل از شش ماه پاياني، صص 44 و 45
6.نشانه های پایان/ علی فاطمیان
7.باقي ماندن 5 نشانه از 1200 نشانه‌ آخرالزمان، به نقل از استاد اسماعیل شفیعی سروستانی (در اینجا بخوانید: http://mouood.org/content/view/9616/2/)

منابع:
1.شش ماه پایانی: مجتبی الساده
2.نشانه های پایان: علی فاطمیان

شیخ عباس قمی به نقل از استادش حکایت زیر را نقل کرده و از قول استاد خود بر صحت آن تأکید فراوان می کند و اهمیت زیادی برای آن قائل شده است. البته استاد شیخ عباس قمی نیز آن را از زبان شخصی به نام حاج علی بغدادی که این حکایت برایش واقع شده است، تعریف می کند.

به هر حال، قصه از زبان حاج علی بغدادی چنین تعریف می شود:

ـ هشتاد تومان سهم امام بدهکار بودم. برای پرداختن بدهی خود از بغداد به نجف اشرف عزیمت کردم. ابتدا به خدمت شیخ مرتضی رسیدم و بیست تومان به ایشان دادم. بعد از دیدار شیخ مرتضی به منزل شیخ محمد حسین کاظمینی رفتم و بیست تومان هم به ایشان دادم. سپس به دیدار شیخ محمد حسن شروقی شتافتم و به ایشان هم بیست تومان دادم و بازگشتم. در این فکر بودم که بقیه ی بدهکاری ام را که بیست تومان بود به هنگام بازگشت به بغداد به شیخ محمد حسن کاظمینی آل یاسین بدهم.

وقتی به بغداد بازگشتم، فوراً به زیارت کاظمین شتافتم تا ضمن زیارت، بدهی خود را هم به جناب آل یاسین بدهم. بعد از آن که خدمت آل یاسین رسیدم ، اندکی از بیست تومان بدهکاری ام را خدمت ایشان سپردم و قول دادم بقیه ی آن را بعد از فروش بعضی کالایی که داشتم، خدمتشان بفرستم. پس از این قول و قرار، برخاستم تا زودتر به بغداد بازگردم؛ زیرا پنج شنبه بود و عصر آن روز می باید مزد کارگرانی را که برایم کار می کردند، بپردازم.

جناب آل یاسین از من خواست باز نگردم و شب را در کاظمین بمانم. اما وقتی موضوع پرداخت مزد کارگران را به ایشان عرض کردم، به من اجازه ی بازگشت دادند.

ناگفته نماند هنگامی که در محضر جناب آل یاسین بودم، در خاطر داشتم که از ایشان نامه ای به این مضمون که من (حاج علی بغدادی) از دوستان اهل بیت هستم، بگیرم و وصیت کنم آن را به هنگام فوت در کفنم بگذارند؛ اما این درخواست را که در ذهنم بودم، مطرح نکردم و بازگشتم.

هنوز بیش از یک سوم از راه کاظمین به بغداد را نپیموده بودم که دیدم سید بزرگواری که عمامه ی سبز رنگی بر سر دارد از مقابل من به سوی کاظمین می رود. وقتی سید مرا دید، با گرمی احوالپرسی کرد و مرا در بغل گرفت. من نیز متقابلاً چنین کردم و بعد از مصاحفه، چهره ی یکدیگر را بوسیدیم. در این هنگام ایشان به من فرمود:

ـ حاج علی! سفر به خیر؛ از کجا می آیی و به کجا می روی؟

این پرسش در حالی بود که من آن سید را نمی شناختم؛ ولی با خودم گفتم: شاید او مرا می شناسد و تقصیر من است که چیزی از او در خاطر ندارم.

به هر حال، در پاسخ سید عرض کردم:

ـ به زیارت کاظمین رفته بودم و اکنون از آن جا باز می گردم.

سید بزرگوار در پاسخ من فرمود:

ـ امشب، شب جمعه است. بیا با هم به کاظمین بازگردیم تا در آنجا شهادت دهم که از دوستان جدم امیر المؤمنین «علیه السلام» هستی.

از این سخن سید تعجب کردم و گفتم:

ـ شما که از وضع من چندان اطلاع نداری، چگونه می خواهی شهادت بدهی؟!

سید بزرگوار فرمود:

ـ مگر امکان دارد کسی که حق مرا به جا می آورد، او را نشناسم.

به منظور سید پی نبردم و گفتم:

ـ چه حقی از شما را من ادا کرده ام؟!

پاسخ دادند:

ـ آنچه به وکیل من رساندی، همان حق من است.

بار دیگر پرسیدم:

ـ وکیل شما کیست؟

فرمودند: شیخ محمد حسن.

عرض کردم:

ـ ایشان وکیل شماست؟

فرمود:

ـ آری؛ او وکیل من است.

سپس درباره ی سایر وکلای ایشان پرسیدم تا ببینم آن چه به علمای نجف اشرف پرداخته ام، صحیح بوده است یا خیر.

سید بزرگوار تأیید کردند که آن چه پرداخته ام صحیح بوده است و همه ی آن علما ، وکیل او هستند.

حاج علی بغدادی پس از وقوع این ماجرا، از آن سید بزرگوار مسایلی را می پرسد و ایشان نیز به پرسش های متعدد حاج علی بغدادی پاسخ می دهد. سپس هر دو به زیارت کاظمین می روند.

به هنگام زیارت و نماز، آن سید ناگهان از نظر حاج علی بغدادی پنهان می شود و حاج علی دیگر نمی تواند او را مشاهده کند.

حاج علی بغدادی پس از آن که موفق به یافتن مجدد آن سید نمی شود، نزد شیخ محمد حسن کاظمینی آل یاسین می رود و قصه ای را که برایش واقع شده بود، بازگو می کند.

شیخ محمد حسن پس از شنیدن قصه، تایید می کند که آن سید امام زمان «عج» بوده است و از حاج علی بغدادی با تأکید می خواهد که این راز را فعلاً با کسی در میان نگذارد.